اگر بگوییم Rogue کم‌طرفدارترین نسخه کل سری Assassin’s Creed است، بی‌راه نگفته‌ایم. حتی Assassin’s Creed Unity و Syndicate نیز عناوین محبوب‌تری نسبت به AC Rogue بوده‌اند و در این شکی نیست. بازی کردن Assassin’s Creed Rogue روی کنسول‌های نسل هفتمی شاید تنها برای طرفداران متعصب AC جذاب و لذت‌بخش باشد و برای دیگران صرفا یک تجربه معمولی و یا حتی به مرور تبدیل به یک بازی خسته‌کننده شود. شباهت بیش از اندازه Rogue به Black Flag که شاید یکی از بهترین AC‌های منتشر شده تاکنون از هر نظر باشد، سبب می‌شد که Rogue تنها یک بازی معمولی جلوه کند. اگرچه در تاریخ فرنچایز Assassin’s Creed فراز و نشیب‌های زیادی وجود دارد ولی Rogue احتمالا به نظر هر طرفداری، ضعیف‌ترین نسخه فرنچایز محبوب AC است.

در این موضوع شک نکنید که Assassin’s Creed Rogue به تنهایی و بدون در نظر گرفتن نسخه‌های قبلی، یک بازی قابل قبول و جذاب است اما وقتی پای مقایسه به میان می‌آید و نسخه قبلی هم Black Flag باشد، Rogue حرف‌های زیادی برای گفتن ندارد. درست است که دریانوردی همچنان جذابیت‌های خودش را دارد و نقشه بازی نیز نقشه وسیعی است که شما را به کاوش و گشت و گذار دعوت می‌کند اما چیزی که بتوان آن را پیشرفت دانست در بازی دیده نمی‌شود. گرافیک Assassin’s Creed Rogue با Black Flag تفاوت زیادی ندارد، در گیم پلی چیز خاصی تغییر نکرده، ماموریت‌ها خسته کننده هستند و حتی بازی از محتوای کافی نیز بهره نمی‌برد. اساسا Rogue را می‌توان یک DLC برای Black Flag دانست تا یک بازی جدید! وجود چنین مشکلاتی باعث می‌شد که Assassin’s Creed Rogue فقط برای طرفداران خاص این فرنچایز جذابیت داشته باشد.

حالا پس از چهار سال از انتشار AC Rogue برای کنسول‌های نسل هفتمی، نسخه ریمستر آن به بازار عرضه شده تا طرفداران این فرنچایز بتوانند Rogue را روی کنسول‌های نسل هشتمی خود تجربه کنند. اصولا قرار نیست که نسخه ریمستر Rogue یک بازی کاملا جدید و متفاوت باشد اما شاید برایتان سوال باشد که آیا Assassin’s Creed Rogue Remastered ارزش تهیه شدن را دارد؟ برای افرادی که هنوز نسخه نسل هفتمی را بازی نکرده‌اند این بازی می‌تواند جالب باشد؟ آیا پول دادن برای نسخه ریمستر AC Rogue عاقلانه است و ارزش خریدن را دارد؟ در این نقد و بررسی به این سوالات پاسخ خواهیم داد.

داستان بازی حول شخصیتی به نام Shay Patrick Cormac می‌چرخد. شخصیتی که در آمریکا از خانواده‌ای ایرلندی متولد شده است. شِی در کودکی والدین خود را از دست می‌دهد و به همراه دوست دوران کودکی‌اش Liam O’brien به جمع فرقه قاتلین ( Assassins ) می‌پیوندد، جایی که هر دو تحت فرمان Achilles ( آکیلیس که در AC 3 حضور داشت ) درمی‌آیند. اگرچه توانایی‌های شِی اغلب مورد ستایش اعضای انجمن برادری بود، اما سرپیچی‌های متعددش او را تبدیل به یک “نفر دوم” در انجمن برادری می‌کند. چند سکانس ابتدایی بازی بیشتر روی معرفی شِی کرمک و خصوصیات اخلاقی وی تمرکز دارد. به غیر از آکیلیس، شخصیت Adewale را نیز از Assassin’s Creed IV Black Flag در Rogue خواهید دید. وی حالا ترفیع گرفته و درجه بالایی در انجمن برادری دارد. این‌ها مقدماتی راجع به شخصیت اصلی بازی بود و حالا می‌رویم سراغ شرح داستان اصلی بازی. در نسخه‌های قبلی Assassin’s Creed قطعا با Pieces of Eden ( قطعات Eden ) آشنا شده‌اید و می‌دانید داستان از چه قرار است. اساسین‌های مختلف، در نقاط متعددی به دنبال این قطعه‌ها گشته‌اند و ماموریت شِی در لیسبون پرتغال جریان دارد. وی قطعه مورد نظر را پیدا کرده و آن را برمی‌دارد. در این‌جا خود بازیکن کنترل شی را بر عهده گرفته و او باید از شهری که اکنون در حال سقوط است خود را نجات دهد. شی موفق می‍شود خود را به کشتی رسانده و نجات پیدا می‌کند.

به نظر Shay Cormac، خرابی و سقوط لیسبون تقصیر اساسین‌هاست. پس از یک درگیری با آکیلیس، شی تحت تعقیب اساسین‌ها قرار گرفته و در نهایت به پایین یک صخره پرتاب می‌شود. پس از سقوط، وی توسط یک کشتی در حال عبور نجات پیدا کرده و طی فعل و انفعالاتی که دیگر خودتان باید آن‌ها را تجربه کنید به تمپلارها می‌پیوندد. شخصیت‌های زیادی از نسخه‌های مختلف AC در Rogue حاضر هستند و این درحالیست که شِی تنها حضورش در Rogue است. او بعدا با Haytham Kenway نیز دیدار می‌کند. اگر AC III را بازی کرده باشید خیلی خوب این مرد را می‌شناسید. Assassin’s Creed Rogue به لحاظ داستانی به دیگر نسخه‌های Assassin’s Creed مرتبط است. ذکر کردن این ارتباطات رسما بازی را برایتان اسپویل می‌کند پس بهتر است بیش از این توضیح ندهیم و بقیه داستان را به خودتان بسپاریم. در این حد بدانید که اتفاقات Rogue حتی در Unity هم انعکاس دارند.

شاید تمپلار بودن برای کسی که از اولین نسخه Assassin’s Creed با این فرنچایز زندگی کرده کار چندان آسانی نباشد اما نمی‌توان منکر این حقیقت شد که Rogue در بخش داستانی یک تنوع و یک بازی متفاوت از هم‌خانواده‌هایش است. این حقیقت را هم نمی‌توان انکار کرد که این تنوع لزوما مفید نیست و نمی‌توان انتظار داشت همه با تمپلار بودن کنار بیایند، به علاوه، داستان بازی به نوعی هدف اساسین‌ها را نیز زیر سوال می‌برد. در همان اوایل بازی شِی به آکیلیس می‌گوید که ما این حق را نداریم که درمورد آینده تصمیم بگیریم، دیالوگی که می‌تواند تامل برانگیز باشد. البته جدای از این دیالوگ، به طور کلی دیالوگ‌هایی که در Rogue رد و بدل می‌شوند اکثرا دیالوگ‌هایی جذاب هستند که شاید حتی بخواهید آن‌ها را جایی یادداشت کنید! از آوردن سخنان بی‌مورد و شوخی‌های مسخره‌ای که در بسیاری از بازی‌ها می‌بینیم خبری نیست و با خیال راحت می‌توانید کات‌سین‌ها را تماشا کنید. موضوعی که نباید آن‌را از قلم انداخت شخصیت‌پردازی کاراکترهای بازی است. شِی اگرچه شخصیتی متفاوت با دیگر اساسین‌هاست، اما بهتر نیست. در شخصیت‌پردازی شِی نکاتی رعایت شده که شاید نتوان در دیگر اساسین‌ها مشاهده کرد. شِی دیدگاه دیگر اساسین‌ها را قبول ندارد. از نظر او، انجمن برادری در قبال نابودی لیسبون مسئول است و به طور کلی خیلی با سیره این فرقه موافق نیست. او یک تمپلار است اما لزوما یک آدم بد نیست! Assassin’s Creed Rogue برخلاف دیگر نسخه‌های این فرنچایز وجهه تاریک Assassin‌ها را نشان می‌دهد و کمی دیدها را نسبت به تمپلارها تغییر می‌دهد. چیزی که عیان است، پشت کردن شی کرمک به انجمن برادری است اما سوال این‌جاست که شما این حرکت را مثبت می‌دانید یا منفی؟ شاید برای برخی‌ها، حرکت شی یک کار اشتباه و یک خیانت بزرگ باشد، شاید به خاطر روشن‌فکری‌اش تحسین شود. این در نهایت بستگی به نظر بازیکن دارد و دید هر شخص می‌تواند متفاوت باشد اما با هر دیدگاهی که به شِی نگاه کنید، او یک “آدم بد” نیست. حتی شاید یک اساسین خائن باشد اما باز هم تبدیل به یک “آدم بد” نمی‌شود. حداقل این چیزی است که Assassin’s Creed Rogue به ما می‌گوید.

پس از تنها نیم ساعت بازی کردن Rogue اولین چیزی که متوجه می‌شوید شباهت بازی به Assassin’s Creed IV Black Flag است. اگر یک طرفدار AC هستید و نسخه نسل هفتم Rogue را در همان زمان انتشار تجربه کرده‌اید، شاید بازی بیش از اندازه برایتان یکنواخت باشد. اصولا Black Flag با توجه به محتوایی که از آن بهره می‌برد، پتانسیل پر کردن اوقات یک بازیکن را تا ساعت‌ها، حتی پس از به اتمام رساندن بخش داستانی داشت. به همین خاطر احتمالا شما هم جزو دسته‌ای قرار بگیرید که بیش از حد معمول پای Black Flag نشسته‌اند! خب طبیعتا گذاشتن وقت زیاد روی Black Flag، سبب می‌شود که عنوانی مثل Rogue بیش از حد معمول یک بازی خسته‌کننده جلوه کند. اگر کاربر کنسول‌های نسل هشتمی هستید و هنوز Rogue را بازی نکرده‌اید، نسخه ریمستر آن می‌تواند انتخاب خوبی برای پر کردن اوقات شما باشد، خصوصا اگر طرفدار Assassin’s Creed هستید! اما در صورتی که قبلا Rogue را روی PS3 یا Xbox 360 تجربه کرده‌اید، پس صبر کنید تا بیشتر با نسخه ریمستر بازی آشنا شویم. بدون در نظر گرفتن ابعاد گرافیکی هم اگر بخواهیم به این قضیه نگاه کنیم، باز هم بازی کردن Rogue در حال حاضر خیلی جذاب‌تر از بازی کردن آن در سال انتشار است. دلیلش نیز باز هم به Black Flag برمی‌گردد! کسی که Black Flag را به پایان رسانده باشد Rogue برایش چیز جدیدی ندارد از این رو بهتر است که بین تجربه این دو نسخه کمی فاصله بیفتد. نبرد‌های دریایی در Assassin’s Creed Rogue از اهمیت ویژه‌ای برخوردار هستند. بخش اعظمی از محیط بازی را آب تشکیل داده و بسیاری از مراحل اصلی بازی را باید در کشتی خود سپری کنید. به طور کلی مبارزات دریایی بازی خیلی با Black Flag متفاوت نیستند. البته در Rogue کشتی شما سلاح‌های پیشرفته‌تری دارد. در ابتدا بازی می‌تواند برایتان جالب باشد اما این احتمال می‌رود که در نهایت از بازی کردن Rogue دست بکشید و یا آن لذت ابتدایی را نبرید. خط داستانی بازی کوتاه نیست و شما هم مبارزات دریایی و زمینی زیادی را تجربه خواهید کرد. از آن‌جا که هیچ‌کدام خیلی برایتان چالش برانگیز نخواهند بود، احتمال خسته شدن از بازی را هرگز رد نکنید، حتی اگر طرفدار این فرنچایز هستید. در Assassin’s Creed Rogue خبری از سفر به زیر دریا نخواهد بود. ادوارد در Black Flag می‌توانست زیر آب رفته و تا مدتی نفس خود را حبس کند، بایک نیز در Origins چنین توانایی را دارد ولی شِی در کاوش در زیر آب ناتوان است. البته عدم وجود این ویژگی ضربه‌ای به گیم پلی بازی نمی‌زند و احتمالا بازیکن اصلا جای خالی‌اش را حس نخواهد کرد.

کماکان در Assassin’s Creed Rogue می‌توانید به شکار کردن موجودات دریایی بپردازید. این سیستم نسبت به نسخه قبل تفاوت خاصی نکرده است. البته دو سه مورد حیوان جدید به بازی اضافه شده‌اند ولی شکار این نوع حیوانات هم هیچ فرقی با بقیه ندارد و لازم نیست چیز جدیدی یاد بگیرید. احتمالا سیستم شکار حیوانات دریایی یا همان Harpooning را به خاطر داشته باشید. این سیستم عملا چیز خاصی ندارد که بخواهیم راجع به آن صحبت کنیم. تعدادی نیزه به شما داده می‌شود و شما باید سعی کنید تا حد امکان نیزه‌ها را با دقت به سمت حیوان مورد نظر پرتاب کنید و قبل از به پایان رسیدن نیزه‌ها، حیوان را بکشید. چه در Black Flag و چه در Rogue، سیستم Harpooning چیز بیشتری ندارد. نکته‌ای که در Rouge جای صحبت فراوان دارد سیستم ارتقا کشتی شما ( Morrigan )  است. شما برای این‌که بتوانید کشتی‌های قدرتمند دیگر را شکست دهید باید بتوانید اول کشتی خود را قوی‌تر کنید. با به دست آوردن پول می‌توانید این کار را انجام دهید. شکار حیوانات دریایی مثل نهنگ، از جمله روش‌های معمول و متداولی است که به شما کمک زیادی در پیشرفت در Rogue می‌کند. به طورکلی در هنگام ارتقا دادن کشتی، شما سه انتخاب دارید; سیستم Harpooning، انبار و سلاح‌ها و مهمات. طبیعتا یکی از راه‌های ارتقا دادن هر کدام از این سه بخش خریدن آیتم‌های لازم از فروشگاه‌های داخل بازی است. این منابع لزوما از فروشگاه‌ها تهیه نشده و شاید قبلا با شکار کردن حیوانات یا گشت و گذار در محیط بازی، آن‌ها را به دست آورده‌اید. برای Upgrade کردن هر قسمتی از کشتی، شما هم به منابع احتیاج دارید و هم به پول. با استفاده از دو روشی که گفته شد شما می‌توانید از Morrigan یک کشتی قدرتمند بسازید اما اگر دوست دارید Morrigan را به ماکزیمم سطح خود برسانید، باید تکه‌های خاصی را که در محیط بازی پراکنده شده‌اند را پیدا کنید. پیدا کردن این آیتم‌ها کار ساده‌ای نیست و از طرفی، شما ملزم به انجام این‌کار نیستید. با این وجود اگر ترجیح می‌دهید که Morrigan را به بالاترین سطح خود برسانید هیچ‌کس شما را از این کار بازنمی‌دارد. به طور کلی نباید از اهمیت پیشرفت کردن در Assassin’s Creed Rogue غافل شد. شاید در نبردهای تن به تن شما کار چندان سختی نداشته باشید ولی اگر می‌خواهید روی آب حرفی برای گفتن داشته باشید مجبور به پیشرفت کردن هستید. نه تنها مبارزات روی آب، کلا سفرهای دریایی در Assassin’s Creed Rogue مثل AC IV Black Flag دلنشین هستند. البته این قضیه برای افرادی که حال و حوصله ندارند و فقط دل به بازی‌های اکشن می‌دهند می‌تواند دقیقا برعکس باشد. متاسفانه برخی معتقد بودند که مبارزات دریایی در Assassin’s Creed IV Black Flag زیاد از حد بوده و همین هم از جذابیت بازی می‌کاهد! این در حالیست که این موضوع کاملا سلیقه‌ای بوده و به لحاظ فنی این نظریه کاملا غلط است. البته لازم به ذکر است که ماموریت‌های دریایی Assassin’s Creed Rogue نسبت به Black Flag کمتر شده و حالا مبارزات تن به تن هم نقش مهمی را در بازی ایفا می‌کنند.

اگر از Origins فاکتور بگیریم تقریبا تمام Assassin’s Creed‌های اخیر با یک مشکل مشترک رو به رو بوده‌اند، مبارزات روی خشکی. هر چند نسخه‌هایی مثل Unity پیشرفت‌هایی در این زمینه داشتند و کار را برای بازیکن کمی سخت‌تر می‌کردند، اما حتی Unity منتقدین خاص خودش را داشت و از ضعف‌هایش هم نمی‌شد چشم پوشی کرد. سیستم مبارزات در Assassin’s Creed Rouge مثل Black Flag بوده و خیلی زود شما را خسته می‌کند. تنها فشردن چند دکمه کافیست که دشمنان را با هر کمیتی که دارند از بین ببرید و به راه خود ادامه دهید. هم سادگی و هم یکنواختی از مشکلات مبارزات روی خشکی در Assassin’s Creed Rogue هستند. اگرچه تجهیزات شِی کمی با ادوارد متفاوت هستند ولی عموما در مبارزات، تفاوتی نمی‌توان بین این دو قائل شد. به عنوان مثال دارت‌های پرتابی را در Rogue این بار با آیتمی شبیه به رایفل ( Rifle ) به سمت دشمن شلیک می‌کنید. کاری که این دارت‌ها انجام می‌دهند با کاری که ادوارد انجام می‌داد عینا یکسان است و فقط تغییر شکل داده است. البته از اضافه شدن نوع جدیدی نارنجک انداز چندمنظوره نباید چشم پوشی کرد. از این آیتم می‌توان برای پرتاب دارت‌های خواب‌آور، دیوانه‌کننده و یک ماده منفجره استفاده کرد. اگرچه حتی اضافه شدن این آیتم هم نمی‌تواند خیلی روی گیم پلی تاثیر داشته باشد و چیزی را تغییر دهد، اما با توجه به این‌که Rogue تقریبا هیچ تفاوتی با Black Flag ندارد، حتی چنین موارد ریزی را هم می‌توان غنیمت شمرد. به غیر از این موارد جزئی، گیم پلی بازی وقتی روی پاهایتان راه می‌روید همان گیم پلی Black Flag است. مورد بعدی طراحی ماموریت‌ها در Rogue است که به هیچ وجه راضی کننده به نظر نخواهد رسید. کمی بالاتر اشاره کردیم که ماموریت‌های دریایی کمتر شده‌اند اما این جمله را اصلا مترادف با جمله “مراحل متنوع شده‌اند” در نظر نگیرید. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات Assassin’s Creed Rogue دقیقا همین است. اغلب از شما خواسته می‌شود که به تعقیب یک شخص بپردازید. برای بازی‌ای که در عنوانش از واژه “Assassin” استفاده می‌شود، Rogue ابدا یک گزینه مناسب نیست. از همان ابتدا متوجه می‌شوید که ماموریت‌های بازی به اندازه کافی جالب و جذاب نیستند و پس از درک این حقیقت هم خیلی زمان نمی‌برد تا به خسته‌کننده بودن و یکنواختی مراحل نیز پی ببرید. از یک جایی به بعد احتمالا فقط به خاطر تمام کردن بخش داستانی بازی به انجام مراحل اصلی خواهید پرداخت. حتی مراحلی که شما باید یک شخصیت را به قتل برسانید نیز پرتعداد نیستند و اغلب یا باید یک نفر یا تعقیب کرده و یا باید از جایی فرار کنید. ضعف هوش مصنوعی نیز جزو نکات منفی بازی است. نه تنها کار شما را آسان‌تر خواهد کرد، بلکه بازی را نیز از سبک واقعی خود تا حد زیادی دور می‌کند. اصولا Assassin’s Creed یک بازی Stealth بوده و قاعدتا باید زمان زیادی را صرف تمام کردن یک مرحله کنید. باید گوش به زنگ باشید، مراقب اطراف باشید و سعی کنید دیده نشوید. این موارد در Assassin’s Creed Rogue یا اصلا صادق نیستند یا خیلی شما را آزار نخواهند داد. حتی اگر دیده شوید نیز مشکلی پیش نخواهد آمد و خیلی راحت با فشردن چند دکمه می‌توانید اطرافتان را پاکسازی کنید. با وجود آیتم‌هایی مثل بمب دود نیز کارتان راحت تر انجام می‌شود هر چند به ندرت مجبور به استفاده از Smoke Bomb و مواردی از این قبیل خواهید شد. موارد این‌چنینی باعث می‌شوند که جذابیت گشت و گذار در آب‌ها و مبارزات دریایی به مراتب بیشتر باشد.

از جمله نکات مثبت بازی می‌توان به نقشه وسیع بازی اشاره کرد که طراحی هنری آن، می‌تواند یکی از عوامل جذب بازیکن باشد. اگر به چهار سال قبل برگردیم جایی که Rogue برای کنسول‌های نسل هفتمی روانه بازار شد، می‌بینیم که بازی اگرچه مشکلات گرافیکی خاص خود را داشت اما به طور کلی، گرافیک هنری قابل قبولی را به بازیکن ارائه می‌داد. کیفیت بافت‌ها و تکسچرها از نزدیک تعریفی نداشت و باگ‌های بازی هم از نقص‌های آن به شمار می‌رفتند. اما سوال این‌جاست که نسخه ریمستر بازی آیا پیشرفت قابل قبولی داشته است؟ طبیعتا هیچ بازیکنی به هدف تجربه یک گیم پلی یا داستان جدید نسخه ریمستر یک بازی را تهیه نمی‌کند! شکی نیست که Assassin’s Creed Rogue Remastered بهتر از نسخه اصلی بوده اما این برتری تا چه اندازه چشمگیر است؟ ریمستر بازی روی Xbox One X با کیفیت ۴K اجرا می‌شود و با توجه به تعریف و تمجید‌هایی که شنیده‌ایم، کیفیت گرافیکی روی این کنسول حیرت انگیز است. با این وجود حقیقت این است که در نهایت این عنوان یک بازی در حد نسل هشتم نیست. کیفیت بافت‌ها و تکسچرها خصوصا وقتی به آن‌ها نزدیک می‌شوید به مراتب بهتر از قبل شده‌اند. وقتی به دریا نگاه می‌کنید، یا مناطق سرسبز بازی را مورد بررسی قرار می‌دهید این موضوع خیلی واضح و روشن است. به طور کلی طبیعت بازی زنده‌تر به نظر می‌رسد، شهر حالتی پویا به خود گرفته و وقتی باران در حال باریدن است، فضایی فوق العاده را به وجود می‌آورد. هیچ یک از این نکات را نمی‌توان کتمان کرد. حقیقتا Assassin’s Creed Rogue Remastered نسبت به نسخه اصلی یک بازی بهتر و با کیفیت‌تر است. منتهی وقتی که می‌خواهیم همین بازی را با دیگر بازی‌های این نسل مقایسه کنیم اصلا به نتیجه راضی‌کننده‌ای دست پیدا نمی‌کنیم. عنوانی که در موردش صحبت می‌کنیم شاید بهتر از Rogue باشد اما نمی‌تواند در حد و اندازه‌های دیگر بازی‌های نسل هشتمی خود را معرفی کند و در نهایت شاید تجربه نکردن آن نیز خیلی پشیمانتان نکند.

عنوان Assassin’s Creed Rogue به خودی خود یک بازی با داستانی متفاوت، گیم پلی دقیقا شبیه به Black Flag و گرافیکی معمولی است که نسخه ریمستر آن نیز همین ویژگی‌ها را دارد. از نظر داستانی Rogue بهترین نیست، مشکلاتی در شخصیت پردازی دارد و روایت داستان نیز بی‌نقص نیست اما چیزی که بیش از هر چیز به چشم خود من آمد، تاثیر اتفاقات بازی بر روی دیگر نسخه‌های فرنچایز بود. شِی نیز اگرچه در حد دیگر کاراکترهای مجموعه نیست، اما شخصیت منحصر به فردی دارد. تیتر مقاله دقیقا از روی صحبت‌های شِی برداشته شده است. او می‌گوید که تاریخ شاید وی را به عنوان یک خائن، قانون‌شکن یا حتی مرتد به یاد بیاورد ولی در نهایت مهم این است که وجدان خودش به او چه می‌گوید. Assassin’s Creed Rogue و شخصیت شِی به ما می‌گویند که حتی اساسین‌ها نیز کارهای اشتباهی می‌کنند و معصوم نیستند! در AC Rogue شما با روی دیگر انجمن برادری آشنا خواهید شد. در زمینه گیم پلی نیز بازی شبیه به یک بسته الحاقی Assassin’s Creed Black Flag است. برای کسانی که Origins را هم بازی کرده‌اند، شاید گیم پلی Rogue دیگر جذابیتی نداشته باشد. در بحث گرافیک هم صحبت کردیم و صداگذاری و موسیقی بازی نیز در نسخه ریمستر تغییر چشم‌گیری نداشته و اگر بخشی را به این قسمت اختصاص نداده‌ایم به همین علت است. در نهایت Assassin’s Creed Rogue Remastered بازی بدی نیست و قیمت زیادی هم ندارد، احتمالا خرید آن به بازیکن فشار نخواهد آورد و از این نظر مشکلی نیست. فقط سوال این‌جاست که آیا Assassin’s Creed Rouge Remastered ارزش خریداری را دارد یا خیر؟ از آن‌جایی که خود بنده از طرفداران قدیمی AC هستم، درک می‌کنم که طرفداران این فرنچایز از تمامی نسخه‌های آن لذت می‌برند، بنابراین اگر طرفدار این مجموعه هستید به شما پیشنهاد می‌کنم نسخه ریمستر بازی را تهیه کنید. حتی اگر نسخه قبلی را هم بازی کرده باشید از آن زمان تا الان ۴ سال گذشته و برای تجدید خاطره هم که شده سری به ACR Remastered بزنید. اما اگر از بازیکنانی هستید که Assassin’s Creed را به عنوان یک تجربه می‌دانید و نه بیشتر، تهیه نسخه ریمستر Assassin’s Creed Rogue خیلی الزامی نخواهد بود.